Grapje

'Help,' klinkt het ineens keihard in het bos. 'Help, ik val. Help.'
Met een hoge gil valt het kleintje vanuit de hoge boom kaarsrecht naar beneden en rolt holderdebolder over de grond nog een stukje door. Alles doet zeer en hij begint te huilen.
'Papa,' schreeuwt hij naar boven. 'Papa, ik ben gevallen.'
Een stem van bovenuit de boom roept verschrikt naar beneden.
'Jongen, wat is er gebeurd?'
Het kleintje kan alleen maar huilen en huilen.
'Hoor je mij, jongen?'
'Ja pap,' snikt hij, 'ik hoor je goed.'
'Dan zijn je oren in ieder geval nog goed.'
'Ja, gelukkig maar.'
'Hoe is het met je oogjes? Kan je nog goed kijken?'
Het kleintje kijkt rond. 'Ja pap, ik zie alles nog.'
'En je pootjes? Kan je nog staan op je pootjes?'
Hij gaat staan en dat lukt. 'Ja pap, er is niets gebroken.'
'Goed zo, jongen. En je vleugeltjes? Zitten je vleugeltjes nog goed?'
Dan is het stil. Plotseling begint het kleintje te krijsen, zo hard als hij kan. 
'Wat is er, jongen?' roept de vader.
'Mijn vleugels, pap. Ze zitten er niet meer aan. Ik kan niet meer vliegen.' Weer begint hij te huilen en te huilen. Wat een ellende. Wat een narigheid. Wat een verdriet.
Dan hoort hij plotseling zijn vader lachen en kijkt verbaasd omhoog.
'Waarom lach je zo, pap,' roept hij een beetje boos naar boven.
'Grapje!' zegt zijn vader.
'Hoezo grapje? Ik kan niet meer vliegen,' schreeuwt het kleintje in paniek. ‘Dat is heel erg.’
'Ach jongen,' roept zijn vader naar beneden. 'Dat kon je ook nooit. Je bent helemaal geen vogeltje, maar een spinnetje dat uit het web is gevallen. Ik laat een draadje zakken en dan trek ik je omhoog. Het was gewoon een grapje.'