Het eigenwijze gehaktballetje

Er was eens een lekker, bruin gebraden gehaktballetje dat niet opgegeten wilde worden. Dus toen hij de vork zag waaraan een jongen hem wilde prikken, schrok hij zich wild. Zomaar opeens rolde hij van het bord af en stuiterde daarna op de grond verder. Verbaasd keek de jongen hoe het gehaktballetje door de kamer rolde op weg naar de deur.
‘Ik wil de wijde wereld in,’ zei het gehaktballetje vastberaden en rolde over het grasveld in de tuin.
‘Au,’ gilde hij toen iets op zijn kop pikte. Er stond een vogel achter hem die wel een lekker hapje gehakt lustte.
‘Stop, ik wil niet opgegeten worden,’ riep hij boos en rolde onder de struiken om zich te verstoppen.
‘Maar je ziet er zo lekker uit,’ riep de vogel hem nog na en vloog teleurgesteld weg.
Maar ook onder de struiken was het niet veilig, want ineens voelde hij iets van achteren.
‘Hé, wie kriebelt er aan mijn kontje?’ riep het gehaktballetje verontwaardigd en draaide zich vliegensvlug om.
‘Ik,’ zei een kleine egel die met zijn snuitje aan het gehaktballetje snuffelde. ‘Mag ik een hapje van je nemen? Je ziet er zo lekker uit.’
‘Nee natuurlijk niet,’ antwoordde het gehaktballetje boos. ‘Ik ga de wijde wereld in.’ Hij rolde verder over de stoep en kwam plotseling tot stilstand tegen de poot van een kat. Oei, die zag er gevaarlijk uit met haar scherpe nagels, maar de kat had helemaal geen zin in een gehaktballetje. Zij was op zoek naar een smakelijke muis en sloeg hard met haar poot tegen het arme gehaktballetje. Hij vloog door de lucht en kwam aan de overkant van de straat terecht.
‘Tjonge,’ dacht het gehaktballetje, ‘wat is het leven gevaarlijk.’ Hij zocht uit wanhoop een gaatje om zich in te verstoppen voor al die enge dieren en toen hij daar lag uit te puffen, kreeg hij honger.
‘Ik heb zo’n vreselijke honger dat ik wel een hele gehaktbal op kan,’ dacht hij en keek naar zijn eigen bruine buikje. ‘Zal ik een hapje van mezelf nemen?’ Het zag er zo smakelijk uit, dat hij een klein hapje nam en het smaakte zo lekker dat hij daarna nog een hapje nam. Maar toen hij zijn buik had opgegeten, knorde hij nog steeds van de honger. Het gehaktballetje ging door met eten, hij kon niet meer stoppen. Zo lekker vond hij zichzelf. Op en gegeven moment was er nog maar één hapje over en dat was zijn mond. Hij zuchtte, hapte en slikte.
Dat was het einde van het eigenwijze gehaktballetje.