Herfst

 

Eekhoorntje roetsj

rap en vlug

springt in de bomen

heen en terug

springt roetsj, roetsj

op de takken

gaat daar lekkere

nootjes pakken

Het platte olifantje

Er was eens een olifantje geboren zonder botten. Zijn vader en moeder schrokken enorm. Hun kindje was helemaal plat, net als een leeggelopen ballon. Het was vreselijk, want de kleine Boas kon niet staan of lopen. Hij lag daar maar te liggen. Elke ochtend zette zijn vader de fietspomp aan zijn slurf en pompte hem op totdat hij normaal was en naar school toe kon. Maar als het hard waaide moest het olifantje wel oppassen dat hij niet wegwaaide. Hij was natuurlijk zo licht als een veertje. Jammer genoeg liep het olifantje elke nacht weer leeg en was hij 's morgensvroeg weer een platte olifant. Het was hopeloos en Boas baalde er goed van. Elke ochtend weer die stomme fietspomp.

Op een dag zag hij een hond met een kluif. Die zat er lekker op te knauwen. Boas liep naar hem toe en vroeg of dat een bot was. De hond knikte en knabbelde gewoon door. Toen al het vlees van de kluif op was, lag er een mooi wit bot op de grond. De hond hoefde het niet meer, want er zat geen vlees meer aan. Boas keek ernaar, snuffelde eraan en dacht heel diep na. Opeens pakte hij het bot met zijn slurf en stopte het in een keer in zijn bek. Wie weet zou het helpen. Hij had geen botten en dit was er een. 

De volgende ochtend kwam zijn vader weer aanlopen met de fietspomp. Ineens bleef hij stilstaan. 'Wat is dat nou,' zei hij en zwaaide hard met zijn slurf heen en weer van geluk. Boas lag daar wel, maar een poot was niet slap. Die stond rechtop. Hoe was dat nou mogelijk. Snel pompte hij de rest op.

Boas ging de hele dag op zoek naar honden met een bot in hun bek. Rustig wachtte hij dan tot ze klaar waren en slikte vervolgens het schone, witte bot in één keer naar binnen.
Het duurde ongeveer een week, maar toen had Boas genoeg botten opgegeten en was hij weer een normaal olifantje.

Weer naar school

De gebrilde dwarsfluitkanarie

 

Hij floot elke dag zijn lied, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, maar was nooit echt tevreden. Het moest mooier, het kon nog beter. Hij zag niet dat de mensen zijn gefluit ook nu al prachtig vonden. Hij zag niet dat de kinderen verrukt omhoog keken wanneer hij zijn liedjes floot. Er was maar een ding waar hij aan dacht. Hij wilde gewoon de beste zijn, de allerbeste, de superallerbeste van de hele wereld. Daar had hij alles voor over.
Op een dag wist hij de oplossing. Een zilveren dwarsfluit, dat was het helemaal. Daar kwam zo'n prachtig geluid uit. Daar kon geen enkele vogel tegenop. Pas dan zou iedereen versteld staan en vol bewondering naar hem luisteren.
Hij kocht onmiddellijk zo'n fluit en ook een te gekke bril om er stoer uit te zien. Hij oefende en oefende, net zolang totdat hij zelf tevreden was. Eindelijk kon hij doen wat hij zo graag wilde. De mooiste liedjes fluiten.

Dus wanneer je soms in het bos opeens stil blijft staan om te luisteren naar het prachtige gefluit van een vogel, dan hoor je waarschijnlijk de gebrilde dwarsfluitkanarie.

Ik schrik me een hoedje

De ene koe zegt: 'Boe'

De andere koe schrikt zich een hoedje.

Dinootje naar het strand

Dinootje kan bijna niet wachten. Hij gaat met zijn moeder kamperen, vlak bij het strand en de zee. 

Zou dat allemaal zomaar goed gaan? Lees snel het verhaal. 
Je vindt het in de rubriek VERHALEN over Dinootje.
Veel plezier en alvast een fijne vakantie.

Ra, ra, wat is dit?

 

een fietspad